ΣΚ – Εξαιρετική συνοπτική παράθεση της έρευνας φίλε Γιάννη.
Δυστυχώς, ζώντας μέσα στον παρηκμασμένο μας πολιτισμό και ιδιαίτερα σε μια χώρα που έχουμε αισθητήριο εκπαιδευμένο μόνο για γρήγορα,επιφανειακά και πολλές φορές ανούσια αποτελέσματα,με πικρία διαπιστώνω πως το κριτήριο της ”υπαρξιακής νοημοσύνης”απουσιάζει παντελώς όχι μόνο απο την πλειονότητα των προπονητών,αλλα και ως κριτήριο αποδοχής απο αθλητές και γονείς.
Προτεραιότητες όπως η βίωση της χαράς στον παρόντα χρόνο της προπονητικής διαδικασίας και όχι η αναβολή της σε ένα επιτυχημένο μέλλον,η παιδαγωγική προσέγγιση εξισορρόπησης σώματος-νου-πνεύματος μέσα απο μια κινητική δραστηριότητα,η εμβάθυνση στα ανώτερα πεδία της άθλησης και όχι η μεγιστοποίηση της απόδοσης,όπως επίσης και το ευ αγωνίζεσθαι δυστυχώς αποτελούν ”ψιλά γράματα΄΄για την πραγματικότητα που βιώνουμε και της οποίας είμαστε μέρος.
Προσωπικά ως καθηγητής φυσικής αγωγής και εκπαιδευτής πολεμικών τεχνών,έχοντας προτιμήσει πολλές φορές να έχω μαζί μου έναν καλό αθλητή και επιστήμονα παρά ένανπρωταθλητή που θα παρατούσε τις σπουδές του,έχοντας προτιμήσει την αποχή ή επιλεκτική αγωνιστική δραστηριότητα μόνο με όσους αθλητές εμπιστεύομαι πως δεν θα πιαστούν στη μέγγενη της φαρμακοδιέγερσης ή που είμαι σίγουρος πως θα ανταπεξέρθουν με ασφάλεια απέναντι σε έναν αντίπαλο που κάνει χρήση φαρμάκων(φαινόμενο ιδιαίτερα οξύ στον-ανεξέλεγκτο-χώρο μας),δυσυχώς έχω εξίσου αντιμετωπίσει τον χλευασμό αλλά και τις δυσβάσταχτες-πολλές φορές-επαγγελματικές συνέπειες(δουλεύω με 30 αθλητές αντι ίσως με πολλαπλάσιους-πρόκειται βέβαια για 30 αδαμάντινους ανθρώπους-).
Όλα αυτά τ’ αράδιασα κυρίως για να μοιραστώ μαζί σας την πεποίθηση μου πως-τουλάχιστον εμείς ως ελληνικός πολιτισμός- πρέπει να κάνουμε κάποια απαραίτητα άλματα συνειδητότητας ώστε να αλλάξουμε το αξιακό μας σύστημα ΚΑΙ στον αθλητισμό.Ας μη εμμένουμε στην ”αερογέφυρα” 2.500 ετών που μας ενώνει με τη μήτρα του αθλητικού ιδεώδους.Ας κομίσουμε,επιτέλους,στην παρούσα παγκόσμια αθλητική βιομηχανία αληθινές αξίες που σε καθιστούν πρωτοπόρο και όχι αντιγραφές-πολλές φορές κακές-ενός καταρρέοντος παραδείγματος,γενόμενοι αυτό που λα’ι’κά λέμε΄΄της καρπαζιάς”.Σιγουρα θέλει πολλά κότσια και πολλή δουλειά,κυρίως εσωτερική.
Ευχαριστώ για την υπομονή και συγχαρητήρια για την πολύ καλή δουλειά,συνεχίστε να μας κρατάτε ενήμερους!!
