Τίτλος : « Η επίδραση της συχνότητας ποδηλάτισης στο τρέξιμο – που ακολουθεί- σε αθλητές Τριάθλου»
Κείμενο : Γιάννης Ψαρέλης (προπονητής Τριάθλου) -Web- Site : www.triathloncoach.gr – Email : smartsportcoach@hotmail.com & info@triathloncoach.gr -Κινητό : +30 693 71 70 260
Σε ένα αγώνα Τριάθλου ένα από τα πιο στρατηγικά σημεία είναι το τρέξιμο ύστερα από την ποδηλασία κάτι το οποίο έχει ιδιαίτερη επίδραση στο τελικό αποτέλεσμα.
Στην ποδηλασία έχουμε μεγάλες φάσεις με σύγκεντρες μυικές συστολές και στο τρέξιμο διαδοχικές φάσεις έκκεντρης- σύγκεντρης συστολής.
Ενας από τους παράγοντες που υποθέτουμε ότι μπορεί να επηρρεάζει το δρομικό αποτέλεσμα και κατ’επέκταση το ολικό αποτέλεσμα του αγώνα – καθώς έχει βρεθεί ότι το δρομικό σκέλος επηρρεάζει σε μεγαλύτερο ποσοστό σε σχέση με τα άλλα δύο αθλήματα το αποτέλεσμα του αγώνα- είναι η συχνότητα ποδηλάτισης.
Η συχνότητα ποδηλάτισης έχει ενδιαφέρον από πλευράς φυσιολογίας καθώς πιστεύεται ότι καθορίζει την επιστράτευση των μυικών ινών. Υψηλότερη συχνότητα ποδηλάτισης επιφέρει μεγαλύτερη επιστράτευση ινών αργής συστολής σε σχέση με ποδηλάτιση με χαμηλότερη κυκλική συχνότητα (αναφερόμενοι στην ίδια παραγωγή έργου)
Οι Vercruysen, Suriano, Bishop, Hausswirth, & Brisswalter (2005) εξέτασαν τον χρόνο εξάντλησης σε 8 τριαθλητές ύστερα απο 30’ ποδηλάτισης στο 90% του γαλακτικού κατωφλιού.Στην πρώτη περίπτωση οι αθλητές ποδηλατισαν με δική τους επιλογή συχνότητας (FCC= Freely Chosen Cadence= Ελεύθερα επιλεγόμενη συχνότητα ποδηλάτισης) και για τα 30’ και ύστερα έτρεξαν μέχρι εξαντλήσεως στο 85% της μέγιστης ταχύτητας όπως αυτή είχε μετρηθεί από ένα βαθμωτό τεστ σε δαπεδοεργόμετρο.
Οι αθλητές επανάλαβαν δύο ακόμα τεστ όπου στα 20΄ποδηλάτισαν στο FCC ενώ στα τελευταία 10’ τη μία φορά στο FCC-20% και την άλλη στο FCC+20%. Ο χρόνος εξάντλησης ήταν μεγαλύτερος στην προσπάθεια με το FCC-20% (894 δευτερόλεπτα) σε σχέση με την προσπάθεια όπου έγινε όλη στο FCC (651 δευτερόλεπτα) και την προσπάθεια στο FCC +20% (624 δευτερόλεπτα). Στην FCC-20% προσπάθεια ποδηλάτισης είχαμε σημαντική μείωση στη VO2 (-5,5%), VE (-18,2%), HR (-6,8%) & [La-] (-55,5%) σε σχέση με την FCC+20% κατά τη διάρκεια της ποδηλασίας αλλά δεν είχαμε διαφορές σε αυτές τις φυσιολογικές μεταβλητές στο τρέξιμο που ακολούθησε ανάμεσα στις διάφορες προσπάθειες.
Ο Tew (2005) έκανε μία παρόμοια μελέτη με 8 αθλητές να κάνουν 65’ ποδηλάτισης στο 70% της Pmax (70% της μέγιστης ισχύος όπως είχε μετρηθεί σε βαθμωτό τεστ) με 3 διαφορετικές στρατηγικές στροφαρίσματος FCC, FCC+15%, FCC-15% το οποίο αντιστοιχούσε πρακτικά σε 85,5+/-3,6, 97,3+/- 4,3 & 71,8+/- 3.
Οι αθλητές είχαν κάνει πριν από τις 3 προσπάθειες σε διαφορετικές μέρες ένα βαθμωτό τεστ στην ποδηλασία (για να καθορισθεί στο Pmax) καθώς και ένα τεστ 10χλμ ώστε να μετρηθεί η επίδραση στην αγωνιστική επίδοση των 10χλμ. Υπήρχε σταιστική σημαντική διαφορά και επίδραση της ποδηλασίας στο τρέξιμο (τρέξιμο ύστερα από ποδηλάτιση και τρέξιμο χωρίς να έχει προηγηθεί ποδηλασία) χωρίς όμως να υπάρχει περαιτέρω επίδραση λόγω των διαφορετικών στρατηγικών ποδηλάτισης στην επίδοση (44’45”+/6,26 χωρίς να έχει προηγηθεί ποδηλασία και 49’32”+/- 7’57” όταν είχε προηγηθεί η ποδηλασία 65’ στο 70%Pmax) παρότι είχαμε διαφορετικές τιμές στις τιμές HR & VΕ ανάμεσα στις 3 προσπάθειες.΄
Σε μία από πιο κλασσικές μελέτες πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα των Bernard, et al. (2003) οι επιδόσεις σε 3χλμ ύστερα από ποδηλάτιση με 60rpm ήταν καλύτερες κατά 4,3” & 12” σε σχέση με την ποδηλάτιση ύστερα από 80 και 120 rpm αντίστοιχα χωρίς όμως αυτές οι διαφορές να είναι στατιστικά σημαντικές.
Αντίθετα αποτελέσματα από τις παραπάνω μελέτες έδειξε η μελέτη των Gottschall & Palmer ( 2002) όπου σε τεστ 30’ αγωνιστικής ποδηλάτισης και 3200 μέτρων χρονομέτρησης τρεξίματος φάνηκε ότι μετά το FCC+20% (109+/-1,91rpm) έτρεξαν 4% πιο γρήγορα από το FCC (90+/- 2,04rpm) και 7% από το FCC+20% (71+/-1,66rpm)
| Συγγραφείς | Ατομα | Ποδηλασία | Τρέξιμο | Αποτέλεσμα |
| (Vercruysen, Suriano, Bishop, Hausswirth, & Brisswalter, 2005) | 8 | 30′ – 90%LT | Tmax Fatigued | Βελτίωση του χρόνου εξάντλησης στο FCC-20% |
| (Tew, 2005) | 8 | 65′ – 70%Pmax | 10km TT | Οχι επίδραση της στρατηγικής ποδηλάτισης |
| (Gottschall & Palmer, 2002) | 13 | 30′ Race | 3200 Race | Υψηλότερη Συχνότητα είχε θετική επίδραση στους χρόνους τρεξίματος |
| (Bernard, και συν., 2003) | 9 | 20′ Race | 3000 Race | Καμία επίδραση παρά μόνο στα πρώτα 500 μέτρα όπου υψηλότερη συχνότητα ποδηλάτισης είχε ως συνέπεια υψηλότερη συχνότητα και ταχύτητα τρεξίματος |
Συμπέρασμα
Οι παραπάνω έρευνες δε δείχνουν ούτε ξεκάθαρα ποια στρατηγική ποδηλάτισης είναι η βέλτιστη ούτε τις φυσιολογικές διαφορές τους με σαφή τρόπο. Θα χρειαστεί να υπάρξουν περισσότερες μελέτες πάνω στο ζήτημα ώστε να μπορέσουμε να αντιληφθούμε τις διαφορές σε φυσιολογικές παραμέτρους
Περαιτέρω πρέπει να τονίσουμε ότι σε αγώνες υψηλού επιπέδου όπου επιτρέπεται το drafting έχουμε πολύ μεγάλη εναλλαγή της συχνότητας ποδηλάτισης και για να μπορέσουν να βελτιστοποιήσουν οι αθλητές το αποτέλεσμα είναι απαραίτητο να γίνει καταγραφή των πραγματικών δεδομένων και να μπορέσουν να μιμηθούν οι αθλητές στην προπόνηση τις συθήκες αγώνα και έτσι να μεγιστοποιήσουν το αποτέλεσμα.
Βιβλιογραφία
Bernard, T., Vercruyssen, F., Grego, F., Hausswirth, C., Lepers, R., & Valier, J. (2003). Effect of cycling cadence on subsequent 3km running performance in well trained triathletes. British Journal of Sports Medicine.
Gottschall, J. S., & Palmer, B. M. (2002). The acute effects of prior cycling cadence on running kinematics. Medicine & Science in Sports & Exercise.
Tew, G. A. (2005). The effect of cycling cadence on subsequent 10km running performance in well trained triathletes. Journal of Sports Science and Medicine, 342-353.
Vercruysen, F., Suriano, R., Bishop, D., Hausswirth, C., & Brisswalter, J. (2005). Cadence selection affects metabolic responses during cycling and subdequent running time to fatigue. British Journal of Sports Medicine, 267-272.
