H ενασχόληση μου με τον αθλητισμό άρχισε τα μέσα του 2016. Μέχρι εκείνη τη στιγμή όχι μόνο δεν είχα καμία σχέση με αθλητισμό αλλά απεναντίας ζούσα μια άκρως καθιστική ζωή όπου βαριόμουνα να κινηθώ και η διατροφή μου ήταν πολύ άσχημη (βάρος 96kgs). Το μόνο που είχα καταφέρει να επιτύχω ήταν να κόψω το κάπνισμα (περισσότερο από πακέτο για περίπου μια εικοσαετία) το 2014. Η αιτία αυτής της στροφής ήταν ο διαβήτης.
Στο κομμάτι του αθλητισμού, ξεκίνησα να περπατώ τους πρώτους μήνες για περίπου 20 -30′ και να κολυμπώ σε πισίνα 2 φορές την εβδομάδα (η μεγαλύτερη απόσταση που μπορούσα να κάνω ήταν 500 μέτρα και αυτή κυρίως πρόσθιο).
Το 2017 αύξησα τον χρόνο περπατήματος σε περίπου 1 ώρα σε καθημερινή βάση. Παράλληλα ξεκίνησα πολύ δειλά να τρέχω (πρώτες φορές δεν μπορούσα ούτε 300 μέτρα) αλλά σταδιακά έφθασα τα 3-4 χιλιόμετρα συνεχόμενα. Συνέχισα επίσης την πισίνα αυξάνοντας την συχνότητα σε 3 φορές την εβδομάδα και από το φθινόπωρο του 2017 πήγαινα σχεδόν κάθε μέρα προσπαθώντας να κολυμπήσω 1000 μέτρα ελεύθερο (το πετύχαινα με πρόσθιο). Επιπρόσθετα άρχισα και το ποδήλατο κάνοντας βόλτες κυρίως των 40-45 λεπτών.
Από Ιανουάριο του 2018 μπήκα στην ομάδα. Ένας καινούριος κόσμος / ζωή ξεκίνησε για εμένα. Ξαφνικά όλα έγιναν πολύ πιο οργανωμένα, άκουσα ορολογίες που πρώτη φορά άκουγα. Άκουσα να μιλάνε για στόχους / στοχοθεσία / εξέλιξη και μου φάνηκε πολύ συναρπαστικό. Το κλίμα ήταν πολύ ωραίο και τα παιδιά της ομάδας / ο προπονητής πολύ εξυπηρετικοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν σε οτιδήποτε. Αλλά νομίζω οτι το πιο σημαντικό που διαφοροποιεί την συγκεκριμένη ομάδα από τις υπόλοιπες είναι το γεγονός οτι κάθε μέρα υπάρχουν ομαδικές προπονήσεις παρουσία του προπονητή. Με αυτό τον τρόπο η ομάδα δένεται και ο αθλητής βελτιώνεται καθημερινά αφενός λόγω παρουσίας προπονητή και αφετέρου λόγω “ανταγωνισμού” με τους συναθλητές. H καθημερινή συναναστροφή με τους συναθλητές έχει πολλά οφέλη όπως πχ κίνητρο για βελτίωση, υποστήριξη σε δυσκολία, αίσθηση του ανήκειν, αίσθηση να θέλεις να πετύχεις πράγματα για την ομάδα, αίσθηση ευθύνης προς τους άλλους, μια ιδιότυπη οικογένεια δηλαδή.
Προσωπικά, αυτό που με συναρπάζει στην ομάδα είναι η συνεχής προσπάθεια για εξέλιξη. Παρόλο που είμαι “τεμπέλης” και δεν μου αρέσει να πιέζω πολύ το σώμα μου, με διασκεδάζει η υπομονή και μεθοδικότητα που χρειάζεται για να επιτύχεις τους στόχους. Αυτό που έχει πετύχει ο Γιάννης (προπονητής) είναι να κάνει τον αθλητισμό τρόπο ζωής, οχι μόνο προπονητικά και διατροφικά αλλά ουσιαστικά, μιας και είναι γνωστό οτι ο αθλητισμός πρεσβεύει σχεδόν όλες τις αξίες που είχαμε μάθει μικροί (π.χ άμιλα, σεβασμό κλπ). Το κομμάτι όμως που με έχει εντυπωσιάσει πιο πολύ στον οργανωμένο αθλητισμό και στην συμμετοχή μου στην ομάδα, είναι οτι νοιώθω οτι έχει αλλάξει ο χαρακτήρας μου. Πια αισθάνομαι πιο δυνατός και με μεγαλύτερη αντοχή με αποτέλεσμα να γκρινιάζω λιγότερο, να μην με ενοχλεί η ζέστη,το κρύο κλπ. Επίσης έχει αυξηθεί η αυτοπεποίθησή μου και νοιώθω οτι μπορώ να τα καταφέρω σε αρκετά πράγματα με αποτέλεσμα να πειραματίζομαι περισσότερο με διάφορες δραστηριότητες είτε μόνος μου είτε με τα παιδιά. Τέλος έχω γίνει πιο κοινωνικός και έχω αποκτήσει αρκετούς νέους φίλους κυρίως μέσα στην ομάδα αλλά και στο κολυμβητήριο που πηγαίνω καθημερινά.
Το πιο εντυπωσιακό όμως όπου η επίδραση του αθλητισμού είναι φανερή, είναι στον επαγγελματικό τομέα. Αισθάνομαι οτι δεν έχω τόσα νεύρα, είμαι πιο ψύχραιμος και γενικά έχω πιο δομημένη σκέψη. Νοιώθω οτι δρώ και σκέφτομαι πιο μεθοδικά που έχει ως συνέπεια μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Τέλος έχω την αίσθηση οτι είμαι πιο ήρεμος και ρισκάρω περισσότερο. Το ρίσκο βέβαια προσπαθώ να είναι μετρημένο αλλά χαίρομαι τόσο πολύ που ρισκ’αρω μιας και είναι απαραίτητο συστατικό του επαγγέλματος μου. Αν και δεν μπορώ να βρώ άμεση σύνδεση του ρίσκου με τον αθλητισμό, εντούτοις είμαι σίγουρος οτι δεν είναι τυχαίο.
Ελπίζω οι συνθήκες να μου επιτρέψουν να μείνω στην ομάδα για πολλά χρόνια γιατί εκτός της διασκέδασης, μου προσφέρει έναν άλλο τρόπο ζωής με πολλαπλά οφέλη στον χαρακτήρα και στην υγεία μου
ΥΓ. Πέρα από τα παραπάνω και από τις εικόνες και αναμνήσεις που αποκομίζει κανείς από τον αθλητισμό, το πιο σημαντικό είναι ότι οι κόρες μου έχουν αρχίσει και ρωτάνε διάφορα για τους αγώνες, για τις προπονήσεις και δειλά – δειλά μπορώ να διακρίνω μια θέληση να δοκιμάσουν και εκείνες για να μιμηθούν τον πατέρα τους. Είναι πολύ σημαντικό η περηφάνια των παιδιών που βλέπουν τον πατέρα τους να προσπαθεί για να πετύχει αλλά και η σημασία που έχει για εμένα να τους διδάσκω με το παράδειγμα μου την αξία της προσπάθειας! Αυτό είναι η μεγαλύτερη επένδυση και όφελος και εύχομαι να ασχοληθούν κάποια μέρα και ο αθλητισμός να γίνει και για εκείνα τρόπος ζωής
